Lieve Scarlet,
Ik heb werkelijk even een goede vertaling nodig van wat ze boven van me willen en hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Het gaat om mijn dochter, mijn kleinzoon en eigenlijk om mijn hele gezin…
Mijn dochter is 29 jaar en is vorig jaar gediagnosticeerd met borderline ps. Mijn man en ik zijn 26 jaar samen, zij is dus niet zijn dochter. Haar vader heeft mij in de steek gelaten toen ik 5 maanden zwanger was. Al vanaf begin van haar puberteit is het mis gegaan. Mijn huwelijk staat mede (en wellicht zelfs vooral) door haar gedrag onder druk. Wij hebben nog 2 zoons van 18 en 20, die heel anders zijn en ook een soort van trauma hebben opgelopen door haar gedrag. Zij heeft, zoals borderliners doen, onstabiele relaties met foute mannen. Ze is ook niet meer samen met de vader van haar zoontje (5 jaar). Sinds bijna 1,5 jaar heeft /had ze een relatie met een jongen die nu 23 is. Al meerdere keren is het uit geweest. Ze had bijna al haar spullen bij hem staan en die hebben we 6 weken geleden daar samen weggehaald omdat ze ruzie hadden nav dat hij vreemd ging. Hij was erg leuk met mijn kleinzoon en ws mede daarom is ze daarna toch verder gegaan met hem. Wel in haar eigen huis en niet meer bij hem (12 km verderop). Gisteren is weer de hele boel geknald. Ruzie op straat, ze werd door iemand geholpen, die het ook over zich heen kreeg. Zij vluchtte met haar kind naar ons, heeft hem hier zonder uitleg met een bakje eten hier gedropt en ging weg. Vervolgens kreeg ik een spraakbericht van die jongen, waarin hij mij uitschold voor van alles en nog wat en bedreigingen uitte (ik heb hem 1x gesproken). Ik vreesde voor haar veiligheid, dus ik ben naar buiten gelopen en daar zat ze buiten de poort op de grond te huilen. Ik ben bezorgd met name om de kleine jongen. Ze is al bekend bij instanties vanwege geweld door de ex, de vader van mijn kleinzoon. Laat zich zelf hierin ook niet onbetuigd. Ik waarschuwde haar dat ze moet stoppen met deze jongen, in het belang van haar kind. Dat ze hem hierdoor kwijt zou raken. En toen flipte ze. Stormde mijn huis binnen krijsend als een furie. Wilde haar kind meenemen. Echt niet! Niet zo! Daarom ging ze via een andere deur naar buiten omdat mijn man en zoon haar tegen wilden houden omdat ze ook mij wilde slaan oid. OMG, dit lijkt onwerkelijk als ik het zo opschrijf.
Iedereen hier was in tranen, mijn man is werkelijk de rust zelve normaal gesproken, hij heeft zich over mijn jongste ontfermt (18 jaar, beer van een gozer en ultra lief en gevoelig). Ik over mijn kleinzoon en later ook over mijn oudste, omdat ik zag dat die ook in tranen was. Vervolgens werd ik nog gebeld met bedreigingen door die jongen. Ik heb de politie gebeld om een melding te doen. Bleek later dat die net bij m’n dochter vandaan kwamen omdat die man die haar eerder te hulp geschoten was aangifte / een melding had gedaan van het voorval. Mijn dochter is enorm achterdochtig richting de politie.
Ik maak me enorm zorgen om mijn kleinzoon. Mijn man en zoons ook. De jongste tot tranen aan toe. We zagen ook een getraumatiseerd jongetje gisteravond. Na een half uurtje leek het of er niets meer aan de hand was bij hem. Maar hij was extreem lief, sorry zeggen om niets, helpen met opruimen en schoonmaken… . Ik weet dat mijn dochter op zich het beste met hem voor heeft. Maar er moet iets gebeuren. Ik dacht aan hypnose. Regressie, misschien. Mijn vraag: zou dat het antwoord kunnen zijn?
Mijn man is enorm boos op haar. Oa omdat ze dit naar ons huis gebracht heeft. Omdat ze zijn kinderen ook trauma’s bezorgt. Ik zie haar ook. Altijd al. Sta er zo’n beetje tussen. Ik heb het gevoel dat we hier weer een opening gaan krijgen voor hem om weer zijn gevoel open te zetten, wat hij niet kan. Waardoor ons huwelijk niet loopt. Mijn vraag: Maar hoe? Wat kan ik doen?
En hoe kan ik mijn kinderen helpen?
Sorry dat ik dit bij jou / jullie neerleg. Maar ik weet het niet meer. Zie wel alléén maar dubbele cijfers, vandaag. Ik kan ze alleen hierin niet duiden.